Zdecydowana większość najczęściej używanych funkcjonalności, omówiona została w części podstawowej kursu MS Excel. Inne, uznaniowo przypisane przez autora - trafiły tutaj.

W kolejnych rozdziałach powiemy sobie o:

• dodatkowych opcjach związanych z zabezpieczaniem zawartości arkusza lub skoroszytu
• używaniu obiektów w skoroszycie
• formularzach, które mogą uatrakcyjnić np. tworzone przez nas raporty
• dodatkowych narzędziach analitycznych wbudowanych w MS Excel
• tabelach przestawnych
• pracy z danymi ze źródeł zewnętrznych (w tym dodatku MS Query).

Zabezpieczenie arkusza ma zazwyczaj na celu ochronę całości (lub części) komórek przed zmianą ich zawartości. Stosowane najczęściej w sytuacjach kiedy przekazujemy plik z danymi lub mający służyć jako formularz do wypełniania (np. podczas budżetowania) innemu użytkownikowi i zależy nam, aby zawartość lub struktura arkusza pozostała niezmieniona.

Zabezpieczanie całego arkusza

Pojedynczy arkusz zabezpieczamy klikając prawym klawiszem myszy na danej zakładce:

Poza zabezpieczeniem pojedynczego arkusza, MS Excel oferuje zabezpieczenie całego pliku (skoroszytu). Podczas procesu zapisywania pliku, w oknie dialogowym można wyświetlić dodatkowe opcje:

Ten rozdział poświęcony będzie funkcjonalnościom, które mają bardziej uatrakcyjniać arkusz, dodając do niego różnego rodzaju elementy graficzne.

Polecenia umożliwiające wstawianie różnego rodzaju grafiki, umieszczone są na karcie Wstawianie wstążki:

Pole tekstowe

Jest to niezależny od komórek obiekt w kształcie prostokąta, który może przechowywać sformatowany tekst.

Wstawianie odbywa się bardzo podobnie jak kształtów - czyli po wybraniu polecenia z karty, trzeba go narysować w żądanym miejscu arkusza metodą "przeciągnij i upuść".

WordArt

Obiekt tego typu ma za zadanie umożliwić wstawienie do arkusza tekstu, ale bardzo niestandardowo sformatowanego:

Nowe obiekty

Ostatnie polecenie na karcie Wstawianie w sekcji Tekst , którym zajmiemy się jest Obiekt.
Jego wybranie, powoduje uruchomienie okna:

Formularze

Formularze wzbogacają arkusz poprzez zwiększenie jego interaktywności.

Innymi słowy: użytkownik może na obszarze arkusza umieścić różnego rodzaju graficzne obiekty nazywane formantami, które umożliwią sterowanie danymi arkusza, wyświetlanie określonych informacji itd.

Formanty

Formanty są elementami, z których budujemy formularz. Być może użytkownik spotkał się z pojęciami typu: przycisk, pokrętło, przycisk opcji itd.

Dostęp do formantów mamy na karcie Deweloper wstążki:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Poniżej przedstawione zostaną kolejne formanty formularza wraz z krótkimi przykładami ich wykorzystania w praktyce.

Przycisk

Służy uruchamianiu wcześniej napisanych/nagranych makr. Po wybraniu i wstawieniu tego formantu do arkusza, od razu pojawia się okno dialogowe, które wygląda następująco:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Polecenie Szukaj wyniku jest dostępne na karcie Dane wstążki:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Polecenie Solver jest dostępne na karcie Dane wstążki:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Sumy częściowe pomagają w prezentacji długich tabel z danymi. Aby wykorzystać ich zalety, dane powinny być posortowane wg odpowiednich kategorii, których zamierzamy użyć. Jeśli mamy gotową tabelę z danymi (możemy wykorzystać tę z załącznika), to uruchamiamy polecenie Suma częściowa na karcie Dane:

Nazwy zdefiniowane są w pewnych sytuacjach bardzo pomocną funkcjonalnością MS Excel. W dużym skrócie mówiąc, polegają na zastępowaniu adresów komórek lub zakresów przyjaznymi nazwami, przy czym nazwy te nie powinny zawierać spacji, ani innych znaków specjalnych - najlepiej jak składają się z liter i znaków podkreślenia.
Poniższy obraz przedstawia sposób nazwania zakres i komórki:

Na karcie Formuły wstążki mamy sekcję nazwaną Inspekcja formuł.

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Na karcie Dane wstążki mamy sekcję nazwaną Narzędzia danych. Znajduje się tam bardzo pożyteczne polecenie, często spotykane i stosowane - ze względu na fakt, iż umożliwia np. bez użycia formantu pola kombi uzyskać efekt listy wybieranej:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Tabele można tworzyć z zakresów danych. Przekształcenia dokonuje się przy użyciu polecenia Tabela umieszczonego na karcie Wstawianie wstążki:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Tabele przestawne służą przede wszystkim do różnorodnej agregacji dużej ilości danych. Dzięki nim możliwe jest, bez znajomości języka SQL i bez znajomości programów bazodanowych, sporządzenie raportów i zestawień opartych na takich właśnie mechanizmach.

Aby utworzyć tabelę przestawną z wybranego zakresu danych konieczny jest jeden podstawowy warunek: tabela musi mieć nagłówki we wszystkich kolumnach. Jeśli mamy przygotowane dane, które chcielibyśmy przedstawić (zagregować) w formie tabeli przestawnej, to musimy użyć polecenia Tabela przestawna na karcie Wstawianie wstążki:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Po "przebrnięciu" przez tabele przestawne, omówienie wykresu przestawnego jest tylko formalnością. Tworzenie go wygląda identycznie jak tabeli przestawnej:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

W celu omówienia zagadnienia importu danych z pliku tekstowego, wykorzystamy dane znane z poprzednich rozdziałów o tabelach i wykresach przestawnych. Powyższe pliki zawierają zarówno treść tego rozdziału, jak i dane do wykorzystania (drugi plik w formacie txt).

Na karcie Dane wstążki pierwsza sekcja nazwana jest Dane zewnętrzne:

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

W celu omówienia zagadnienia importu danych z pliku bazy danych programu MS Access, wykorzystamy dane znane z poprzednich rozdziałów o tabelach i wykresach przestawnych. Powyższe pliki zawierają zarówno treść tego rozdziału, jak i dane do wykorzystania (drugi plik w formacie mdb).

Na karcie Dane wstążki pierwsza sekcja nazwana jest Dane zewnętrzne:

W przypadku tego rozdziału (importu z programu SQL Server), nie zostały dołączone pliki źródłowe. Przyczyna jest dość prosta - czytelnik musiałby mieć zainstalowaną lub przynajmniej dostęp do działającej instancji SQLServer - postaram się jednak bogato ilustrować ten rozdział obrazami, dzięki czemu, mam nadzieję, że czytelnik będzie i tak mógł skorzystać z zawartych tu informacji, przenosząc je ewentualnie na swoje pole działania.

Na karcie Dane w sekcji Dane zewnętrzne mamy polecenie "Z innych źródeł":

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

W celu omówienia zagadnienia importu danych przy użyciu programu MS Query użyjemy bazy danych programu MS Access i wykorzystamy dane znane z poprzednich rozdziałów o tabelach i wykresach przestawnych. Zrobimy tak tylko dlatego, aby czytelnik mógł wykorzystać do własnych ćwiczeń pobrane pliki, które zawierają zarówno treść tego rozdziału, jak i dane do wykorzystania (drugi plik w formacie mdb).

Na karcie Dane wstążki pierwsza sekcja nazwana jest Dane zewnętrzne, a na niej polecenia "Z innych źródeł" i nastęnie "Z programu Microsoft Query":

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Załącznik z przykładami dla tego rozdziału znajduje się w tym miejscu.

Najlepiej zapisać je na dysk komputera, a następnie wykorzystując je, śledzić zawartość tej strony. Najwygodniej jest pobrać przede wszystkim plik z bazą danych (ten drugi), a ćwiczenie przeprowadzać na pustym arkuszu Excela.

Obecnie będziemy edytować kwerendę, którą stworzyliśmy w poprzednim rozdziale. W tym celu użyjemy polecenia Odśwież z menu kontekstowym:

W sytuacji, kiedy mamy określone źródło danych, które często zamierzamy wykorzystywać w różnych aplikacjach, powinniśmy pomyśleć o zdefiniowaniu sobie źródła danych ODBC. Dokonać tego możemy wybierając polecenie Uruchom w menu start systemu Windows (u nas przykład w Windows 7), a następnie wpisać "odbcad32" i kliknąć klawisz Enter: